klapa na Buranie...

   Ostatnio nie mam chyba szczęścia do spokojnych warunków. A to wietrznie, a to przedburzowo i ogólnie nie mam czasu jak już jest spokojnie…

   W poniedziałek też tak jakoś w powietrzu było trudniej niż zazwyczaj. Początek był taki, że prognozy sobie, a rzeczywistość sobie. Zapowiadano dosyć spokojne popołudnie z wiatrem 3-4 metry, i z  tego powodu po robocie w głowie tlił się oczywisty w takim wypadku pomysł na latanie. Widoki za oknami też dosyć możliwe, więc czemu by nie?

   Telefon do jednego kumpla i lekkie zbicie – sam się nie wybiera i zasiewa ziarno jakiejś obawy. Może być za silnie i w ogóle nieciekawie to wygląda, widzi za oknami budującą się burzę i w ogóle jakoś ta pogoda zbyt podejrzana jest.

   Tłukę się myślami, znajomy ma rację, trwa to dobre pół godziny i gdy dzwoni inny toruński koleżka z pomysłem na wspólny lot z toruńskiego lotniska jakoś wszelkie obawy rozpadają się w gruzy – pojedziemy i zobaczymy, ostateczną decyzję podejmiemy na miejscu. Jak będzie latanie to super, jak nie, to będzie okazja się spotkać i pogadać o lataniu.

   Gdy wyjeżdżam  widzę burzę o której słyszałem dobrą godzinę wcześniej. Ogromny, wciąż budujący się cebek, jeden z takich, które zostają w pamięci i jeden z takich, którego nie chciałoby się widzieć z powietrza. Ciemny, groźny, potężny, ogromny i na dodatek tuż przy Chełmży. Niefajnie, bo w pobliżu można naliczyć jeszcze ze dwa, tyle, że są o wiele, wiele dalej.

   Na lotnisku niebo już jest lepsze, może trochę przez to, że owe złe chmurzyska trochę zasłoniły drzewa, a może przez to, że właśnie wylądował jeden ze znajomych pilotów samolotowych. Oczywiście krótka wymiana zdań i Darek melduje, że trochę rzuca, wieje, ale ogólnie nie jest aż tak źle. To, że wieje wiadomo też na ziemi – rękaw pracuje aż miło, flagi łopoczą, a drzewa szumią z cicha. Poza tym lądował trawersem i widać było, jak Jego lekki SkyRanger przebija się na prostej do lądowania. Można było sobie po tym zdać sprawę, jak to będzie na paralotni która jest przecież o niebo bardziej podatniejsza na różne takie podmuchy czy turbulencje.

   Hołewer tendencja miała być spadkowa, wiatr rzeczywiście powolutku stawał „się możliwy” i co najważniejsze, niebo zaczynało wyglądać coraz lepiej. Gdy dotarł Marek zapadła ostateczna decyzja i ruszyliśmy na płytę. Szpejenie, wyczekanie nieco słabszego wiatru i hajda.

   W powietrzu niezbyt kolorowo, ale też nie tak źle by od razu odpuścić. Jeszcze trochę wieje, ale liczymy, że im później, tym będzie spokojniej .

   Nisko nieco szkwaliście rzuca mną w sposób jaki mi zupełnie nie odpowiada, a gdy wchodzę wyżej prędkość postępowa względem ziemi ostro spada i trzeba się ratować speedem, by cokolwiek lecieć „w przód”. Wobec tego najwygodniej lecieć pod wiatr na tyle wysoko, by zminimalizować rotory od ziemi i na tyle nisko, by jeszcze cokolwiek było do przodu. Niestety wychodzi nieco źle dobrany do mojej aktualnej wagi sprzęt. Jestem w „dolnej wadze”, a to jak wiadomo odbija się na prędkości i sztywności  glajta.

   W każdym razie lecę i wciąż posuwam się do przodu. Skrzydło czasami podskoczy, czasami gdzieś się wykręci, bujnie i zaklapi, jednak mając jakieś doświadczenie ze swobodnego latania wiadomo jak sobie radzić.  Odpuszczone trymery, łapy w gotowości i otwarty umysł gotów na reakcję. No i odrobina wiary we własne umiejętności.

   Marek odpalił kilka minut po mnie i powoli pędzi za mną. Ma Nucleona WRC, jest bardziej doważony i w ogóle świetny z Niego pilot więc powoli mnie dogania. Lecimy razem nad ogromną wyciskarkę do cytrusów jak ochrzczono budowany przez redemptorystę T.Rydzyka kościół przy wyższej szkole medialnej. Potem dalej nad port drzewny i zaczynam lecieć wyczuwalnie wolniej.

   Niestety daje znać o sobie ukształtowanie terenu – tam gdzie wiatr wyhamowała ziemia, budynki i drzewa wiało mniej, tam gdzie nic nie przeszkadzało czyli nad Wisłą wiatr się rozbestwiał i spowalniał mnie do oszałamiających 5-6 km/h. Szału nie ma.  

   Trochę tak kombinuję próbując trochę na różnej wysokości, ale gdy nieco niżej mięknie mi ponad połowa skrzydła łapiąc konkretna klapę postanawiam odpuścić i wrócić nad lotnisko.  Po drodze jeszcze trochę rzuca i jest jasne, że pogoda jest dziś nieprzewidywalna.

   Sam lot jest fajny, z gatunku tych podczas których człowiek może się sporo nauczyć, zobaczyć, przećwiczyć i przede wszystkim nieco otrzaskać te odrobinkę trudniejsze warunki.

   Do lądowania podchodzę dwa razy. Pierwsze podejście przerwałem z powodu kolejnej klapki, takiej drobnej co to od razu sama wyszła, jednak na tyle dużej by wybić mnie z rytmu podejścia do lądowania. Drugi raz już bez wodotrysków. Rozpędzenie, wyrównanie, wytrzymanie, przyziemienie i jestem na ziemi.     Jeszcze stawiam skrzydło alpejką i przenoszę je nad głową bliżej samochodu. Taka wisienka na torcie na samo zakończenie lotu, a zarazem dobre ćwiczenie  którego nigdy za mało. Bo choć wielu ludzi lata z napędem, to postawić skrzydło alpejką i z nim pójść akurat tam gdzie chcemy nie jest taką oczywistością.  Gdy tylko się da ćwiczę takie sztuczki bo to fajna zabawa i zawsze coś tam więcej człowiek potrafi.

   Marek jeszcze nieco polatał i wylądował w kilkanaście minut po mnie. Samo lądowanie bardzo ładne i widać było dobrą rękę. Ma facet to coś, co sprawia, że lata po prostu dobrze.  Krótkie pogaduchy i żegnamy się z toruńskim lotniskiem po całkiem udanym locie. Takim w nieco bardziej wymagających warunkach, takim w którym się można sporo nauczyć i takim, który się całkiem fajnie wspomina….