środa, 30 kwietnia 2014

pogoda dopisuje...

   Długi weekend majowy za pasem, wczoraj latanie, dziś latanie, jutro być może też, za dni parę znowu, ech fajnie jest i gdyby nie zarośnięte trawą praktycznie wszystkie startowiska w okolicy można by rzec, że jest idealnie. No ale nie ma tak dobrze.
   Wczoraj wypadło na Pływaczewo i latanie w bandzie, choć nie do końca. Na łące jak zazwyczaj byłem pierwszy i gdy dotarli kolejni solówka już czekała zagrzana. Wiatru zero i jedyne co się pojawiało to drobne podmuchy termiczne. Ostatecznie tragedii nie było i start nawet wyszedł przyzwoicie.
   Ekipa dopiero się zjeżdżała i wiadomo było, że zbyt szybko nie pójdą w powietrze. Wobec tego puściłem się samopas pocieszyć się maślanymi warunkami w powietrzu. W połowie drogi do Chełmży padł mi GPS niejako kłując w oczy starymi zużytymi akumulatorkami. Za każdym razem gdy chcę je wywalić liczę, że jeszcze trochę pociągną i tak je wywalam do kilku dobrych tygodni. Gdy padają w czasie lotu oczywiście obiecuję sobie je wyrzucić, ale w domu wędrują do ładowarki i jakoś nie mogę się ich pozbyć. 
   W końcu Chełmża, nieco kręcenia nad Sylwią by wiedziała, że myślę i jestem, że wszystko gra i buczy. Trochę zdjęć, może z dziesięć minut kręcenia się nad miastem i ostatecznie wracam do Pływaczewa. 






   Banda w końcu wystartowała i poleciała do Golubia Dobrzynia, Warunki idealne, wiatru prawie nie ma, paliwa całkiem sporo więc decyduję przelecieć się do Wąbrzeźna i zerknąć jak tam wygląda Wałyczyk. Łąka wyrównana, ze świeżo posianą trawą która ledwie wschodzi. Totalne przeciwieństwo większości okolicznych łąk zarośniętych niby dżungla. Gapię się na start Czesława, lecimy kawałek obok siebie po czym się rozlatujemy - On na wschód, ja w kierunku startowiska. Dwóch pilotów samotników na niebie pełnym ludzi ha.



   Ląduję po prawie dwóch godzinach latania w innym końcu łąki i w zupełnie innym kierunku wiatru. Startowałem na zachód, lądowanie wypadło w kierunku wschodnim skąd delikatnie zaczęło podnosić wstążkę. Spalanie nie przekroczyło trzech litrów na godzinę. Jest super. Gdy zwijam sprzęt wraca parami reszta. Gdy ostatnie z moich gratów lądują w bagażniku ostatnia paralotnia właśnie ląduje. Z podniesionym przednim kołem i strzałem w gaźnik przyziemił ostatni z latających tego dnia pilotów. Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że było nas tam całkiem sporo, siedem osób to już stado. Nieźle.... 

niedziela, 27 kwietnia 2014

kolejna lekka trajka na rynku..

   Właściwie 'przed chwilą" pojawił się filmik prezentujący kolejną fabryczną lekką trajkę. Jest zapotrzebowanie, jest grupa docelowa, więc nie ma się co dziwić, że kolejni producenci pragną rozszerzyć swoją ofertę. I dobrze, bo większa konkurencja będzie procentowała lepszymi cenami i lepszym dopracowaniem szczegółów. Poniżej można zobaczyć prototyp firmy SKYTREKKING - lekką trajkę FLASH, o której napiszę więcej gdy będzie wiadomo coś więcej o owym bolidzie. Dobrego oglądania :

niedziela, 20 kwietnia 2014

sobotni pokaz....

   Coraz częściej zdaję sobie sprawę, że często kątem oka gapię się w niebo. Zdecydowanie częściej patrzę w górę niż pod nogi. Nie wiem czy to źle, czy dobrze, nie wnikam i nawet nie chcę wnikać. Już tak mam, że wciąż spoglądam na niebo chyba podświadomie licząc na jakiś fajny widok. W sobotę gapienie się zostało nagrodzone całkiem fajnie wyglądającą chmurą.....

piątek, 18 kwietnia 2014

wietrzny czwartek....

   Wczorajsze popołudnie zaliczyć należy do tych bardzo udanych. I choć wiele rzeczy tego dnia nie szło jak należy ponad godzinka w powietrzu wynagrodziła znakomicie trudy dnia codziennego. Od samego rana coś tam życiowo kulawo szło - rano nie chciało się wstawać, w robocie gonitwa, potem przymusowe czekanie na parkingu aż jakaś podstarzała wytapetowana pinda co mnie zastawiła czerwonym kabrioletem wróci i łaskawie przeparkuje swojego mercedesa, następnie podpity zżulony rowerzysta pokazujący środkowy palec podczas wyprzedzania, potem kolejki w sklepach, wreszcie prognozy zwiastujące coraz silniejszy popołudniowy wiatr i rezygnujący z latania koledzy. W domu wreszcie wszystko się poukładało i po obiedzie zapadła decyzja. Jade i na miejscu zobaczymy organoleptycznie jak to z tym lataniem będzie. Albo poćwiczę na ziemi i dopieszczę napęd, albo polatam i poćwiczę nieco trudniejsze warunki. W końcu trzeba się rozwijać i iść do przodu, bo takie latanie w masełku to trochę za mało.
   Łąka przywitała wysoką trawą i nieco nierównym wiatrem od trzech do pięciu metrów, Solo z samochodu, wymiana filtra paliwa, kontrola wszystkich śrub, śrubeczek, złączek, podkładek i na deser doregulowanie gaźnika. Tak grzebiąc postanawiam latać, zatem Buran z wora, paliwo do zbiornika i powolne szpejenie. W powietrze biorę siedem litrów zupy - będzie okazja sprawdzić spalanie i świecę po regulacji.
   Start alpejką bez problemów. Buran posłusznie wstał, zaczekał aż się obrócę i zabrał, gdy tylko dodałem gazu. Od razu, bez świrowania nad łąką lecę pod wiatr i robię jakąś sensowną wysokość. Prędkość do przodu to zaledwie kilkanaście kilometrów względem ziemi, więc szału nie ma. Jest nierówno, tu podnosi, tam dusi, ale to normalne w dniu pełnym słońca i lekkiego wiatru. Niedaleko Zamku Bierzgłowskiego załapuję się na noszenia od żagla, jaki tworzy wiatr spotykający się z tamtejszą skarpą. Fajno. Po jakimś czasie odpuszczam, lecę nad Łubiankę i dalej w stronę łąki, nieco kręcenia się po okolicy, takie pierdzenie dla widoków i zabawy powietrzem.



   Gdy kierunek wiatru nieco się zmienia postanawiam polecieć w stronę Piwnic. Nieco kręcę się po okolicy i chłonę typowo wiosenne widoki. Tu traktor na polach, tam sarny, gdzie indziej jeszcze latające nisko bociany które przegania jakiś wiejski psiak. Dzieje się ;)





   Ostatecznie szwendam się tak po okolicy ciesząc się lataniem i dobrymi warunkami. W powietrzu jest przyjemnie, widoki są przednie, paliwo w baku jest i te wszystkie drobne sprawy, które tak denerwowały mnie wcześniej już właściwie się nie liczą. Ląduję po godzinie i dwudziestu minutach na sam koniec bawiąc się w konwojery. Przy takim wietrze to łatwizna, ale wychodzę z założenia, że praktyki nigdy za mało.
   Jeszcze ponowna kontrola napędu po regulacji - świeca ma idealny ceglany kolor, a spalenie nie przekroczyło 3 litrów na godzinę lotu. Jest świetnie.


   Podsumowując popołudnie udało się znakomicie. Było latanie w nieco wietrznych warunkach, zabawa ze skrzydłem i odpoczynek od tej całej codzienności. Wyśmienity wietrzny czwartek...


czwartek, 17 kwietnia 2014

Airone.pro na filmowo....

   O lekkiej trajce Airone.pro pisałem już kilka razy. Moim skromnym zdaniem jedna z najfajniejszych lekkich trajek krajowej produkcji, której kibicuję z całego serca.  Bo wreszcie "nasi" robią coś sensownego, przemyślanego i dobrego. I właśnie z tego powodu na blogu ląduje kolejny filmik z trajką Airone.Pro w roli głównej :

poniedziałek, 7 kwietnia 2014

kolejna setka w trzy godziny....

   Niedzielny plan był prosty. Latające popołudnie, czyli start przed piętnastą, najmniej trzy godziny w powietrzu i jakaś sensowna trasa. Wszystko wyszło idealnie, a na dokładkę zostało okraszone fajnymi widokami. 
   Start u siebie bez jakichkolwiek problemów przy błękitnym bezchmurnym niebie. Nieco kręcenia się po okolicy, kilka noszeń by nie piłować silnika i ostateczna decyzja o planie na lot. Zazwyczaj pierwszą cześć każdego dłuższego lotu robię pod wiatr, więc kierunek zachodni z lekką odchyłką północną pięknie podpowiedziały gdzie i jak polecieć. Łubianka, odwiedziny u znajomka który przyleciał przed południem na swoje "ranczo" z Torunia, potem Unisław, Wisła pod pachę i Chełmno, dalej w kierunku Wąbrzeźna, Chełmża, a potem się zobaczy ile paliwa, jak warunki i chęci.

   

   Droga do Łubianki i Unisławia w lekkiej termice pozwalającej na zabawę w noszenia jak kilka dni wcześniej. Spokojnie i gładko, bez żadnego rodeo. Zwykłe przyjemne noszenia i zero jakiejś większej torby. Im bliżej Unisławia tym lepiej widać halsujące "w ta i we wta" dwie paralotnie. No tak, wieje pod górkę, to krawężnik najwyraźniej działa, lub ktoś się uczy. Na miejscu sprawa się wyjaśnia. Darek Cisek kogoś uczy alpejki i ktoś tam drepcze z glajtem pod górę. Nieco kręcę się nad Nimi i po chwili odlatuję, w końcu ja mam pomysł na lot, a Im przyda się nieco spokoju bez jakiegoś pierdzącego silnika. 



   Wykrętka w prawo i grzeję w stronę Starogrodu. W międzyczasie ktoś startuje samolotem z Watorowa. Swój lot zgłosiłem, miejscowy ATZ nieaktywny więc Jego brocha, by pilnować przestrzeni. Jak podleci zbyt blisko zrobię chryje, tymczasem nic się nie dzieje, mija mnie szerokim łukiem i gapiąc się na ziemię, płynącą w pobliżu Wisłę i krążące w okolicy ptaki lecę dalej. W Starogrodzie pustki. No tak, kierunek wiatru bardziej na Uni więc nie dziwota, że tu żywej duszy. 




   Lecę dalej, mija godzinka w powietrzu. Tempo dobre, nieźle jest i myślę gdzie dalej śmignąć. W międzyczasie dolatuję do Chełmna. Miał latać Błażej ale w powietrzu jestem sam. Krótki lot nad miastem i nieco wiszenia nad torem motocrossowym, gdzie odbywają się Mistrzostwa Strefy Północnej Motocross 2014 (a dokładniej pierwsza runda tych mistrzostw)






   Gapię się i gdy kolejni wyścigowcy wzbudzają kłęby kurzu wracam do planu. Lecę jeszcze kilkanaście kilometrów z wiatrem na wschód i ostatecznie wykręcam w stronę łąki. Wiatr wydaje się nieco wzmagać, w powietrzu jestem coraz dłużej, w zbiorniku połowa zabranego paliwa, do miejsca startu mam dobre 20 km po prostej więc bezpieczniej będzie powoli wracać do siebie. Lot pod wiatr na speedzie i w pełni odpuszczonych trymerach, do tego sterowanie kulkami i Buran znacząco przyspiesza. Choć niedoważone to bez problemów daje radę. Fajno. 




   Kawałek za Nawrą postanawiam decydować co dalej. Wypada, że najwygodniej będzie polecieć nad dom, nieco się tam pokręcić, a potem odwiedzić kumpli latających w okolicy pod toruńskich Piwnic. Słyszę ich na radiu zatem są już na łące i powoli szykują się do startu. Po pewnym momencie wyciszam radio, bo zaczyna się robić głośno. Prócz znajomych z okolic Torunia dolatują też strzępki rozmów pilotów startujących z bydgoskiego Fordonu. No tak, termika zanikła to niebo gęstnieje. 





   Chełmża pod nogami, nieco kręcenia nad Sylwią i lecę do Wytrębowic, bo właśnie stamtąd będą latali znajomi. Dopadam ich w chwilę po starcie, kiwamy by po chwili rozlecieć się każdy w swoją stronę. 


   Oni grzeją w kierunku Torunia, ja na niskiej lecę do Piwnic i później odbijam w stronę Bierzgłowa. Mniej więcej w tym czasie słyszę na radiu, że kogoś tam torbi i jest nierówno. No tak, warunki nie dla wszystkich są komfortowe. Mijają trzy godziny w powietrzu więc plan już zrealizowany. Przynudzam nieco po okolicy tak dla frajdy i rozruszania rąk przed lądowaniem. Niskie wesołe latanie. 



   Ląduję "u siebie" po osiemnastej. Wg GPSa przeleciałem nieco ponad sto kilometrów w dobre trzy godziny i dwadzieścia minut. Nieco zmęczony, ale pełen wrażeń i z maksymalnie naładowanymi akumulatorami. A o to przecież chodzi :)

piątek, 4 kwietnia 2014

pustynnie...

Na dziś jedynie piasek, pustynia, niebo, glajty, PPG i dobra zabawa. Dobrego oglądania :

.

środa, 2 kwietnia 2014

termiczny wtorek...

   Ostatnio pogoda wręcz hurtowo funduje dni z dobrymi, lotnymi warunkami. Czasu też "co nieco" jest, więc tegoroczna wiosna sprzyja nalotowi. Wczoraj wypadło wczesnopopołudniowe latanie "u siebie" - taki skromny plan na dwie, trzy godziny w powietrzu i doskonalenie latania w budzącej się do życia termice.
   Jakoś koło południa niebo zaczęło się przecierać i błękit nieba nieśmiało pojawił się nad głową. Dobrze jest, temperatura nie za wysoka, będzie coraz więcej słońca to powietrze będzie cacy pracować. 
   Graty w samochodzie, jakieś cieplejsze ciuchy na grzbiet i ruszam. Po drodze zgłoszenie lotu, wysokości itede itepe. Łąka, graty na trawę, grzanie napędu i nieco rozmów z pilotem samolotowym z sąsiedztwa. Start bez problemów, kręcący wiaterek zabrał aż miło. Kilka skrętów tu i tam dla rozgrzewki, ładuję się na 150 metrów i pędzę w stronę Chełmży. Trymery na pół gwizdka i Buran rwie do przodu. W powietrzu nie ma szału. Lekkie rodeo i normalne o tej porze bujanie "góra dół". W duszy dziękuję sobie za przezorność i doświadczenie w lataniu swobodnym. Te kilka wyjazdów z typowo swobodnym termicznym lataniem teraz się przydało. No i nie ma strachu, w końcu o to chodzi. 
   Im dłużej jestem w powietrzu, tym udaje się wyłapać coraz lepsze noszenia. Dwa, trzy metry właściwie bez problemu, zdarzają się też szpile po cztery, ale staram się pokręcić i odpuścić, nieco stracić i znów odnajdywać. Podstawy są nisko i lot wygląda jak skoki przez przeszkody. Coś tam wykręcę i po jakimś czasie zjeżdżam w dół. Solo trzymam na minimalnych obrotach, bo nie sztuką jest mielić śmigłem w duszeniu. Chodzi by je wyłapywać i wciąż lecieć do przodu w obranym kierunku. Chełmżę omijam od wschodu i grzeję w stronę Wąbrzeźna. W połowie drogi zmieniam plany i postanawiam zrobić mały trójkącik "łąka, Lisewo, Stolno". Termika jednak słabnie i na dokładkę pojawia się wiaterek. Słaby, bo słaby ale wiatrakami kręci że hej. 
   W efekcie trójkącik kończę nie zwracając uwagi na mijane kominy, schodzę niżej i już tak pędzę nad polami w kierunku domu. Czas lotu dobija do dwóch godzin i zaczynam czuć, że w dobrych sprawdzonych rękawiczkach Polednika moje łapki nieco marzną. Dla rozgrzewki kręcę kilka bączków i odpuszczam zupełnie trymery, puszczam sterówki i opuszczam ręce. Buran pędzi i z rzadka muszę korygować kierunek. Sterowanie kulkami fajna rzecz. Chełmża, dom, kilka przelotów nad miastem, nieco gapienia się na kajakarzy na jeziorze grających w "kajak polo". Pruję dalej. Przed piątą chmury zanikają i w powietrzu jest spokojnie. W baku pojawia się za to poziom odpowiadający założeniom rezerwowych trzech litrów.
   Powoli zaczynam myśleć o powrocie. Śmigam jeszcze nad okoliczne wioski, nad Nawrą wykręcam w stronę łąki. Prawie trzy godzinki wystarczą na ten dzionek. Ląduję przed piątą z litrem paliwa w baku. Idealnie wyliczyłem plan paliwowy. Co prawda można by się pokusić o kilka zabaw w konwojery, tym bardziej że przyjemnie wiało i nie trzeba by dymać tyle po łące, ale już mi się nie chciało. Do tego pojawił się kolejny znajomy pilot i trzeba było nieco się po udzielać towarzysko. Gadu gadu, składanie, graty do samochodu i jakoś po szóstej jestem w domu, przy Sylwii. Zmęczony i zmachany, ale za to szczęśliwy jak źrebak.