Od kilku dni czaiłem się na dobre lotne popołudnie i niestety za każdym razem zmuszony byłem rejterować z uczuciami jakby ktoś walił fangą w gębę, a ja nawet nie mógłbym mu oddać. Cholerna bezsilność, ale co zrobić ? W końcu lepiej siedzieć na ziemi, niż robić w spodnie gdzieś w powietrzu.
W środowe popołudnie już wyglądało na to, że wreszcie pogoda się ustali, unormuje i pozwoli na jakieś sensowne dłuższe latanie. Prognozy bardzo dobre, łąka równa, czasu pod dostatkiem, toteż zapakowałem klamoty i ruszyłem pełen optymizmu na odkucie się na warunie. Na miejscu nieco zamarudziłem z powodu oddalającej się w kierunku Wąbrzeźna dużej ciemnej chmury. Niby się oddalała, ale jakby na komendę, akurat gdy złożyłem napęd zaczęła powoli puchnąć i rosnąć. Zauważyła mnie ta franca i chyba chciała pokazać, że tym razem niebo będzie tylko dla niej.
Kilka telefonów do kumpli i po dziesięciu minutach było wszystko jasne. Z latania nic nie będzie, a czekać na łące nie ma najmniejszego sensu. Kilkanaście kilometrów dalej pogodowa tragedia, wieje, dmucha i jakby niebo chciało się zawalić wszystkim na głowę. Spakowałem klamoty i wróciłem do domu jak zbity pies skopany i skołtuniony przez ową chmurę. Cholerna pogodowa niełaska.....
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz