sobota razy trzy.....

   Od kilku dni prognozy sobotnie wieszczyły możliwość całodziennego latania. Konkretny spręż i ogromne chęci zostały nieco ostudzone przez poranną mżawkę, jednak ostatecznie przetarło się na tyle, że można było poszaleć nieco nad Toruńskim lotniskiem, miastem i mostami.
   Na lotnisku meldujemy się przed południem po godzinnym oczekiwaniu na koniec "mżawy", jak określił warunki poranne jeden ze znajomków. Rozkładanie klamotów, krótkie zabawy z nowiutkim Nucleonem WRC Marka i idę w powietrze. Po dwudziestu minutach kręcenia się po najbliższej okolicy Marek też startuje na swoim nowym skrzydełku i kręcimy się razem kolejne minuty.

   W międzyczasie dotarł Tomek i też będzie latał. Fajno. Lądujemy i po kawie okraszonej słodyczami startujemy kolejno do drugiego lotu. Tym razem celem jest wycieczka wzdłuż Wisły podpatrzeć jak wygląda z powietrza nowy most drogowy na finiszu budowy.
   Lot z bocznym wiatrem pokazuje niewątpliwe zalety Nucleona WRC, na którym Marek pędzi niczym rasowa wyścigówka. Ja niestety z moim Buranem, całkowicie odpuszczonymi trymerami i nogami wciskającymi speeda najmocniej jak się tylko da przegrywam z kretesem. Do tego co chwilkę rzuca i mogę jedynie popatrzeć jak czerwony "nutek" majestatycznie się oddala. Widać różnicę prędkości i stabilności, a gdy się to skoreluje z Marka nalotem, to już w ogóle taki zestaw hula że hoho. Odpuszczam nasz mały wyścig, bo już na starcie przegrałem z kretesem.....

   W końcu docieramy nad most, kręcimy się nieco i powoli niespiesznie wracamy. Nieco kusi przelot "pod" ale odpuszczam, "przelecę" ten most innego dnia gdy warunki będą lepsze. Tomek gdzieś się zapodział, Marek pruje wzdłuż rzeki, a ja postanawiam nieco pohałasować nad Starówką. Liczę na to, że szkoląca się akurat tam Sylwia będzie miała chwilkę wolnego i choć w ten sposób pokażę, że jestem tuż obok, że myślę i wogóle. Prócz tego realizuję pomysł na kilka zdjęć jesiennego dżdżystego miasta.....

   Po jakimś czasie bateryjne serce aparatu melduje ostatnie tchnienia i zdycha, co popycha do odlotu w stronę lotniska. Lecę nawet dalej, mijając lotnisko by zapuścić się nad Stary Toruń. Trochę pierdzenia w tamtych rejonach i ostateczny powrót na EPTO. Tomek już na ziemi, Marek ląduje i po kilku "konwojerach" siadam i ja.
   Na lotnisko przyjechali kolejni piloci, chwilkę gadamy i po jakimś czasie startuję do kolejnego, trzeciego już lotu. Ostatecznie latamy we czterech, właściwie w pięciu, bo z lotniska "wychodzi" jeszcze motolotnia. Widać, nie tylko nam wpadło do głowy przemielić jesienne mgliste powietrze.
   Tym razem nigdzie nie lecimy i konkretną frajdę sprawia niskie latanie oraz jakieś tam wygibasy zależne od umiejętności i sprzętu. Balcerek na czarnym Nucleonie (kolejny latający WRC tego dnia)  pokazuje ile można wycisnąć z tego glajta gdy podczepi się pod niego wprawiony i doświadczony pilot. A lata faaaajnie. Próbuję trochę latać za Nim, ale widać wyraźnie, że Buran to inna bajka, Solówka też nie rączy koń wyścigowy, a moje umiejętności jeszcze trzeba nieco doszlifować. W ostatecznym rozrachunku mega frajda i super zabawa, czysty "fly for fun" i latanie dla samej radości latania, skręcania i zaganiania ździebeł trawy nogami z uśmiechem od ucha do ucha.
   Lądujemy po kolei około trzeciej gdy niebo zaczyna powoli ciemnieć. Taki urok jesiennych dżdżystych dni, szarych, wilgotnych, jednak pozwalających na nieco latania o ile tylko da się wstrzelić w warunki...A jak można latać cały dzień to już w ogóle radocha konkretna...